We leven op een bedreigde aarde in een zorgwekkende wereld. We lopen tegen elkaar op, vrij en onafhankelijk en tegelijk afhankelijk en kwetsbaar. Hoe gaan we daarmee om? Beschouwen we onszelf als het voorlopige eindpunt van de evolutie, niets anders dan materie, altijd met elkaar in gevecht, waarbij de sterkste wint en de zwakke een loser is? Is ook ons bewustzijn louter materie? Of zien we onszelf als aangelegd op leven vanuit een ethisch besef van solidariteit, van omzien naar elkaar, vooral naar diegenen met wie het niet zo goed gaat in deze wereld? In columns, verhalen, gedichten, filosofische en Bijbelse overwegingen gaat Roel Pomp in dit boek op zoek naar dat ethisch appèl, een ‘fluistering in zijn gehoorbeen’, een uitnodiging tot solidariteit, afzender onbekend, die hij ‘God’ noemt, die gezag heeft: doe recht, wees gastvrij, aandachtig en betrouwbaar.