Nimmer is zoveel aandacht besteed aan de persoon van de historische Jezus als de laatste tientallen jaren. Dit is vooral een aanklacht tegen de verstard-dogmatische kerkelijkheid, met haar hemelhoog-opgeschroefde, levensvreemde Christus. Kopschuw beziet de orthodoxie (of wat zich daarvan de verdediger waant) deze nieuwe methoden om ‘van onderen op’ weer dichter bij de persoon van een tastbare Jezus te komen.
Onlangs is de ketterjacht weer geopend en zelfs niet ingewijden kennen de namen van Schillebeeckx en Kung. Midden in dit rumoer staat, – intussen voor een tweede keer -, ook Soren Kierkegaard weer op. Al eerder was hij door Bultmann c.s. voor de kar gespannen van een theologie die de historische Jezus minder belangrijk scheen te vinden. In dit verband is Kierkegaard zo vaak genoemd, dat hoogst onwaarschijnlijk lijkt wat in dit boek met een vloed van teksten wordt bewezen: dat het nieuwe historische onderzoek naar de persoon van Jezus met Kierkegaard begonnen is. Ook zijn methode tot het verstaan van geschiedenis (hermeneutiek) heeft tot nu toe nauwelijks aandacht gehad, evenmin als zijn gedachten over de verhouding tussen denken en geloven, een probleem dat hier onlangs opnieuw door H. M. Kuitert is gesteld.
Tegen de achtergrond van een verburgerlijkte christenheid worden hier met Dagboekteksten de contouren vastgelegd van de letterlijk unieke gestalte van Jezus Christus, zoals Kierkegaard hem zag. Daarom is dit boek even verrassend voor bijbelonderzoekers als voor theologen die trachten het geloof op hedendaagse wijze onderwoorden te brengen.