In de jaren twintig wist Martin Heidegger met zijn charismatische persoonlijkheid een groot aantal jonge intellectuelen aan zich te binden. Velen van hen waren van joodse origine. Toen Heidegger zich in de jaren dertig voor het nationaal-socialisme uitsprak, zijn joodse collega’s – waaronder zijn leermeester Edmund Husserl – de toegang tot de universiteit verbood en zijn colleges met de hitlergroet begon, moesten zijn joodse ‘kinderen’ zich of bij zijn politieke keuze neerleggen, of met hem breken. Heidegger heeft zich voor zijn houding nooit verontschuldigd.

In Heideggers kinderen gaat Richard Wolin na hoe Heideggers keuze het denken van zijn beroemdste leerlingen heeft beïnvloed. Hannah Arendt, Heideggers studente en korte tijd zijn minnares, werd een van de belangrijkste politieke denkers van haar tijd. Karl Löwith keerde in 1953 terug naar Duitsland en kreeg bekendheid als een van de belangrijkste Duitse filosofen. Hans Jonas maakte naam als milieufilosoof, en Herbert Marcuse werd als vertegenwoordiger van de Frankfurter Schule leidsman van de naoorlogse linkse beweging. Ondanks hun verschillende ontwikkelingen en interesses hebben ze in hun werk een antwoord op het verraad van hun geliefde leermeester moeten vinden.