De geschiedenis van de laatste twee- tot drieduizend jaar kan gezien worden als een poging de wereldbevolking, die van oorsprong kleine, op familiebanden berustende stammen, onder te brengen in één universeel begrip ‘mensheid’. De wereldgeschiedenis is daarom niets anders dan het met geweld samenvoegen van wat van nature niet bij elkaar hoort: imperialisme en zendingsdrang zijn hiervan het gevolg. De postmoderne, op Amerikaanse leest geschoeide manier van leven die zich, vooral na de Val van de Muur, razendsnel over de hele wereld heeft verspreid, is een logisch uitvloeisel van het streven naar universaliteit. In onze tijd, met zijn onbegrensde communicatiemiddelen, lijkt het idee van de ‘global village’ tot in zijn uiterste consequenties verwezenlijkt. De Joegoslavische burgeroorlog en andere regionale conflicten tonen echter de reactie op deze ontwikkeling. De moderne, hoogontwikkelde cultuur stelt veel te zware eisen aan het kuddedier homo sapiens. Sloterdijk houdt daarom een vurig pleidooi voor een nieuwe politiek, de hyperpolitiek, die uitgaat van kleine organische eenheden, het enige niveau waarop zoiets als saamhorigheid mogelijk is, waarop verdoolde individuen weer tot elkaar gebracht kunnen worden.