Dit is alweer het derde boek van Loes van Loon en haar gids Hebenes. De derde klas zou je misschien kunnen zeggen, want vele onderwerpen die in de eerste twee boeken aan de orde zijn gekomen, worden hier verder uitgediept. En zoals we inmiddels gewend zijn, gaat het weer over concrete onderwerpen, die besproken worden op een manier waar je daadwerkelijk iets aan hebt als je hier op aarde leeft.

Toch is dit derde boek anders. Dit keer is namelijk niet alleen Hebenes aan het woord. Dit boek is tot stand gekomen door de samenwerking van zestien zielen, waarvan er vier op aarde leven en twaalf aan Gene Zijde. Zij behoren allemaal tot de zelfde zielengroep en werken al heel lang met elkaar samen. De twaalf gidsen die via de handen van Loes aan het woord komen, hebben weliswaar allemaal hetzelfde doel, maar ook ieder hun eigen kenmerken en kwaliteiten. De onderwerpen waarover zij schrijven, zijn dan ook thema’s waarin zij ‘ervaringsdeskundigen’ zijn. Vanuit hun eigen ervaringen van bepaalde aspecten van het leven op aarde, die zij beleefd, doorleefd en verwerkt hebben, reiken zij ons hun inzichten aan.

Zo gaat Argire, de vroeger hoofdgids van Hebenes toen deze nog op aarde leefde, uitgebreid in op het onderwerp ‘trauma’s’, zowel vanuit het perspectief van de dader alsook van het slachtoffer. Hebenes vertelt over zijn uitgebreide ervaring in ‘het verlies van kinderen’. Er komen twee voormalige mediums aan het woord, en het wordt langzaam duidelijk hoe zo’n zielengroep functioneert en elke ziel daarin zijn/haar plaats heeft. En dat is relevant omdat we uiteindelijk allemaal tot een zielengroep behoren…

En zoals de eerdere boeken bewijzen: Hebenes en Loes zweven niet, maar staan met beide voeten op de grond. Uiteindelijk zijn wij immers zielen in een stoffelijk lichaam.