Stilte is de essentie van je hart. Je kunt niet leven vanuit je hart als je jezelf en anderen niet vergeeft. Je kunt niet leven vanuit je hart als je bezorgd of boos bent.
Je kunt niet leven vanuit je hart als je oppervlakkig of moeizaam ademhaalt.
Wanneer de ademhaling zwaar en moeizaam gaat, worden je gedachten je ingegeven door angst en onlustgevoelens. Je gemoedstoestand wordt dan gevoed door het verleden of de toekomst. Je richt je op wat andere mensen doen en op de vraag hoe je het hen naar de zin kunt maken
of jezelf tegen hun acties kunt beschermen. Je bouwt een bastion van gedachten om je hart. Haal diep adem en keer terug naar je hart.
Wanneer je terugkeert naar je hart ben je in de stilte waar elk geluid uit voortkomt. Je voelt, als een boot op zee, de golven onder je opkomen en je beweegt met de golven mee, terwijl je toch ook weet dat jij niet die golven bent.
Gedachten komen en gaan, maar toch weet je dat jij niet die gedachten bent. Je gaat mee met de eb en vloed van het tij, je voelt de uitgaande en terugtrekkende beweging, de contractie en de expansie van het denken.
Onder het denken ligt een laag van zuiver, niet-oordelend bewustzijn. Zodra je dat bewustzijn ontdekt, gaat je hart open en kun je moeiteloos geven en ontvangen.