Rudolf Steiner legde gedurende het eerste kwart van de vorige eeuw met behulp van zowel het geschreven als het gesproken woord het fundament voor de antroposofie. Al tijdens zijn leven blijkt men moeite te hebben met zijn stijl. Onder de vele critici bevinden zich o.a. Herman Hesse, Paul Klee en Rainer Maria Rilke. Maar ook in de huidige tijd, hebben velen, met name academisch geschoolden, grote moeite met het lezen van Steiners werk. Zoals de kunsthistorica Martina Maria Sam, die in deze kleine studie echter op overtuigende wijze aantoont, dat het voor Rudolf minstens zo belangrijk was hoe hij de dingen verwoordde dan wat hij zei. Om de werkelijkheid van de geest in de taal tot uitdrukking te brengen, moest deze er tevens in tot werkzaamheid worden gebracht. Geestwerkelijkheid en geestwerkwzaamheid blijken in de stijl van Rudolf Steiner een onverbrekelijke eenheid te vormen. “In de antroposofie zal ontwikkeling steeds verbonden zijn met wat men zou kunnen noemen het verder vormgeven van de innerlijke betekenis, de innerlijke vorm kracht van onze taal.” Rudolf Steiner